Iphigenia
Beneath your leafy gloom, ye waving boughs
Of this old, shady, consecrated grove,
As in the goddess' silent sanctuary,
With the same shudd'ring feeling forth I step,
As when I trod it first, nor ever here
Doth my unquiet spirit feel at home.
Long as the mighty will, to which I bow,
Hath kept me here conceal'd, still, as at first,
I feel myself a stranger. For the sea
Doth sever me, alas! from those I love,
And day by day upon the shore I stand,
My soul still seeking for the land of Greece.
But to my sighs, the hollow-sounding waves
Bring, save their own hoarse murmurs, no reply.
Ifigenio.
Al via ombro, pintoj moviĝemaj
De l' densa kaj antikva arbareto,
Al la sanktej' kvieta de l' diino
Ankoraŭ nun kun trema sent' mi iras,
Simile kiel la unuan fojon:
Ne povas mi al vi alkutimiĝi.
Jam multajn jarojn min ĉi tie kaŝas
Plej alta volo, kiun mi obeas;
Mi tamen ĉiam sentas min nur fremda.
Ĉar ve! transmare estas miaj karaj!
Mi longajn tagojn staras sur la bordo,
Serĉante per la kor' la Grekan landon;
Al miaj ĝemoj nur per surdaj tonoj
Respondas la ondegoj de la maro.
Alas for him! who friendless and alone,
Remote from parents and from brethren dwells;
From him grief snatches every coming joy
Ere it doth reach his lip. His restless thoughts
Revert for ever to his father's halls,
Where first to him the radiant sun unclos'd
The gates of heav'n; where closer, day by day,
Brothers and sisters, leagu'd in pastime sweet,
Around each other twin'd the bonds of love.
I will not judge the counsel of the gods;
Yet, truly, woman's lot doth merit pity.
Man rules alike at home and in the field,
Nor is in foreign climes without resource;
Possession gladdens him, him conquest crowns,
And him an honourable death awaits.
How circumscrib'd is woman's destiny!
Obedience to a harsh, imperious lord,
Her duty, and her comfort; sad her fate,
Whom hostile fortune drives to lands remote:
Thus I, by noble Thoas, am detain'd,
Bound with a heavy, though a sacred chain.
Ho ve al tiu, kiu devas vivi
For de l' gepatroj kaj de la gefratoj!
Malĝojo al li rabas la feliĉon;
Forvagas flanken ĉiam liaj pensoj
Al la gepatra domo, kie suno
Al li aperis la unuan fojon,
Kaj samdomanoj ĉiam pli kaj pli
En ludo alligiĝis reciproke.
La diojn mi ne juĝas; tamen vere
Plendinda estas stato de virino.
En domo kaj milit' la viro regas,
En fremda land' li ankaŭ al si helpas;
Li la posedon, li la venkon ĝuas,
Eĉ lia morto estas morto glora.
Sed la virinon ĉio ĉirkaŭbaras!
Eĉ krudan edzon obeadi estas
Por ŝi ne sole devo, sed konsolo;
Sed kiel mizerega ŝi fariĝas,
Se en fremdlandon pelis ŝin la sorto!
Ĉi tie Toas, nobla viro, tenas
Min en katenoj sanktaj, tamen sklavaj.
Oh! with what shame, Diana, I confess
That with repugnance I perform these rites
For thee, divine protectress! unto whom
I would in freedom dedicate my life.
In thee, Diana, I have always hop'd,
And still I hope in thee, who didst infold
Within the holy shelter of thine arm
The outcast daughter of the mighty king.
Daughter of Jove! hast thou from ruin'd Troy
Led back in triumph to his native land
The mighty man, whom thou didst sore afflict,
His daughter's life in sacrifice demanding,
Hast thou for him, the godlike Agamemnon,
Who to thine altar led his darling child,
Preserv'd his wife, Electra, and his son.
His dearest treasures? then at length restore
Thy suppliant also to her friends and home,
And save her, as thou once from death didst save,
So now, from living here, a second death.
Kun honto mi konfesas, ke mi servas
Al vi, diino, mia savintino,
Nur kontraŭvole! Tamen mian vivon
Al vi dediĉi devus mi libere!
Al vi, Diano, ĉiam mi esperis,
Ankoraŭ nun esperas mi senĉese.
Vi min, filinon de plej granda reĝo,
En vian sanktan aman brakon prenis,
Por savi de la morto. Ho, diino,
Se tiun grandan viron, kiun vi
Turmentis, postulante la filinon,
Kaj li al vi oferis la plej karan,—
Se la Agamemnonon disimilan
Vi de la Trojaj muroj disbatitaj
Venigis glore en patrujon lian,
Se vi al li konservis la edzinon,
Elektron kaj la filon, la trezorojn:
Vi ankaŭ min redonu al la miaj
Kaj min, savinte de la morto, savu
De l' ĉi-tiea vivo, dua morto!
"Thought is subversive and revolutionary, destructive and terrible, Thought is merciless to privilege, established institutions, and comfortable habit."