Selective survival
Laŭspeca pluvivado
In Brazil the catadores earn thanks to the rubbish of their contemporaries. Battling to survive, and for their place in the town. Their mere existence demonstrates how unjust and unequal this country can be.
Is "misery easier to bear in the sun"
? Waldir, a 60 year old rubbish-collector in Sao Paulo, would not join in with singing this refrain.
Rubbish-collectors live from the waste of their contemporaries. From dawn they search the streets of the big Brazilian town centres. Harnessed to carts, they collect the waste in order to sort it and sell the reusable materials (paper, glass, metal) by weight to the recycling companies. Some empty the litter bins outside buildings, others have partnerships with offices, restaurants, hotels and syndicates.
En Brazilo, la catadores
perlaboras dank’ al la domaj defalaĵoj de siaj samtempanoj. Luktante por pluvivi kaj por sia loko en la civito. Ilia nura ĉeesto montras, kiom tiu lando estas nejusta kaj neegala.
Ĉu "la mizero premadus malpli sub la sun’"
? Waldir, ŝajne sesdek-jara delonge, rub-kolektisto en Sao Paŭlo, ne rekantus tiun refrenon.
Rub-kolektisto vivas per la defalaĵoj de siaj samepokanoj. Traserĉante ekde la tagiĝo la stratojn de la grandaj brazilaj urbocentroj, jungata ĉe carroça
(ĉareto kun timonetoj), li rekuperas la rubojn por laŭspecigi ilin poste, kaj revendi popeze la diversajn recikleblajn materialojn (papero, vitro, metaloj...) al entreprenoj de retraktado. Iuj elventrigas la rubujojn malsupre de la domegoj, aliaj aranĝis "partnerumadojn"
kun oficejoj, gastejoj, hoteloj, sindikoj...
Cooperatives. Whilst some work alone, others have arranged themselves into cooperatives, in order to better defend their social and economic rights. Waldir has profited from the structure of his, which he finances with 10 percent (approximately 600 Real, 170 Euros per month) of his meagre income. The shared expenses (electricity, water, rent) are shared between members, whilst everyone earns according to his productivity.
Waldir's collection is normally organised along a fixed route. But the competition and the constant falls in the prices of materials mean he has to keep going further afield to search for his raw materials. When his round is over, he returns to the cooperative where he has a personal space to deposit the bags of litter which he has collected and sort them. Sometimes his son comes too, and joins in unwillingly.
If they have the chance, collectors work with a supplier, who makes the first selection at source (every bag will contain just one sort of material). If not, they will collect the bags, in which everything is mixed up and dirty.
In the cooperative square there floats a terrible stench of rubbish, and the majority of collectors work under deplorable safety conditions (hospital waste, used toilet paper, broken glass). Wearing gloves slows the rhythm of the work, and in any case would prove to be too expensive.
Lots of the collectors still work independently; the conditions under which these people live (poverty, illiteracy, poor accommodation) make any kind of collaboration difficult. And the beautiful illusion that poverty gives rise to solidarity is an elusive cliché; for the collectors the world is a jungle and everyone is for himself.
The rubbish collector resells newspapers at 0.06 Real per kilogram, coloured glass, which is the most frequent, for 0.10 Real, aluminium cans, for which there is a lot of competition, for 3 Real and copier, the gold of the catador, fur 6.50 Real (1 Real is worth about 0.30 Euros).
Kooperativo. Iuj laboras sole dum aliaj ariĝis en kooperativoj cele pli bone defendi siajn sociajn kaj ekonomiajn rajtojn. Ĉe sia, Waldir profitas strukturon, al kiu li pagas parton de ĝia funkciado je 10 elcentoj de siaj magraj enspezoj (ĉirkaŭ po 600 realoj [170 eŭroj] monate). La komunaj elspezoj (elektro, akvo, diversaĵoj, luado...) estas mutualigitaj, sed ĉiu gajnas laŭ sia produktokvanto.
La kolekto de Waldir normale estas organizita laŭ fiksa itinero. Sed la konkurenco kaj la konstanta malpliiĝo de la materialaj prezoj devigas lin iri ĉiam pli foren por serĉi sian krudan materialon. Post sia rondiro, li revenas kooperativen, kie li disponas personan ejon por deponi la plukitajn sakojn kaj laŭspecigi. Lia filo foje venas, kontraŭvole, por partopreni la faradon.
Se li havas ŝancon, la kolektisto laboras kun "provizantoj"
, kiuj faras unuan selekton ĉe la fonto (ĉiu sako enhavos nur unu materialan specon). Se ne, li kolektos sakojn, en kiuj ĉio estas miksita, malpurigita.
Ŝvebas en la kooperativa ejo terura odoro de rub-deponejo, kaj la plimulto de la kolektistoj laboras en priplorindaj kondiĉoj higienaj kaj sekurecaj (pritraktado de hospitalaj defalaĵoj, uzita necesej-papero, rompita vitro...) Surhavi gantojn malpliigas la ritmon, kaj ĉiel montriĝas tro koste.
Ankoraŭ multe da kolektistoj laboras memstare: la kondiĉo mem de tiuj homoj kumulantaj la handikapojn (malriĉeco, analfabeteco, misloĝado...) malfaciligas ĉian kolektivan laboradon. Kaj la belaj ideoj, laŭ kiuj la malriĉeco naskas la solidarecon, estas eluzitaj kliŝoj: por la kolektistoj, la mondo estas ĝangalo, kaj apriore estas ĉiu por si.
With an incredible amount of natural resources within its 8.5 million square kilometres and the world's 14th biggest GNP Brazil nevertheless records one of the highest figures for death by firearms in the world (more than 550,000 deaths between 1979 and 2003). In this democratic republic with 180 million inhabitants, more than 50 million people are living below the poverty line. Life expectancy is 68 and 24 million people over 5 years old are officially illiterate.
Paradox. Finally, besides the material difficulties, Waldir and his colleagues suffer from the lack of worth attached to their social function in the town. There is no acknowledgement from the authorities, contempt or disinterest in the glances of the rest of the population. Because the presence of the collectors on the streets of Sao Paulo shows not just the lack of public staff for removing and sorting household waste, but also the failure of society, which has not succeeded in providing everyone with a means of living. There lies both sides of the situation; the collectors temporarily solve the problem of the lack of public services, but if the authorities fulfilled their obligations, they would lose their source of income. And paradoxically, despite their social utility, the collectors meet with annoyance from the community, who try all sorts of remedies to get them off the streets. In one place the carts were forbidden on the grounds that they were hindering motorised vehicles, in another place they were threatened with expulsion from the site of a cooperative because of alleged fire risks…
However, by acting like that the authorities are playing an uncertain role; if the collectors disappeared, the social cost for the community would be bigger, and it would also have to perform the tasks which Waldir and his colleagues currently take upon themselves for free.
Translated from Esperanto by Clare Hunter
Paradokso. Fine, krom la materialaj malfacilaĵoj, Waldir kaj ties kolegoj suferas pri la manko de valorigo de sia socia funkcio en la civito. Neniu agnosko el la aŭtoritatularo, malestimo aŭ seninteresiĝo en la rigardo de la aliaj kunloĝantoj. Ĉar la ĉeesto de la kolektistoj sur la stratoj de Sao Paŭlo montras ne nur la mankojn de la publikaj staboj pri deprenado kaj selektado de la domaj defalaĵoj, sed ankaŭ la fiaskon de socio, kiu ne sukcesas provizi ĉiujn per vivrimedoj. Tie kuŝas ambaŭ flankoj de la situacio: la kolektistoj provizore solvas la mankojn de la publikaj potencoj, sed se la estraroj plenumus siajn devojn, ili estus senigitaj je sia nura enspez-fonto. Kaj paradokse, malgraŭ sia socia utileco, la kolektistojn trafas la ĉagrenado far la komunumoj, kiuj klopodas per ĉiuj rimedoj meti ilin for de la stratoj. Ie malpermeso de la ĉaretoj por ne malhelpi la veturilan trafikon, tie minaco de forpelado el la ejo de kooperativo pro pseŭdaj incendiaj riskoj...
Tamen, tiel agante, la potenco ludas necertan partion: se la kolektistoj malaperus, ties socia kosto por la kolektivumo estus ja pli granda, kaj ĝi ankaŭ devus plenumi la taskojn, kiujn Waldir kaj ties kolegoj prenis sur sin senpage.
Tradukis Jean Lazert