Tourismus: Slippery terrain
Turismo: Glitiga tereno
Hades continues its journey around South America: tourism, having become one of the main pillars of the South American economy, does not just have positive effects. Let's start with the environmental consequences of the human influx into the fragile region. A report on the site of Machu Picchu, an example of humanity's endangered world heritage.
"Machu Picchu, Machu Picchu, son las cinco, es la hora!"
At five o'clock in the morning in the corridors of one of the tens of hospedaje
(cheap hotels) in Aguas Calientes, you dare not be sluggish. For those who choose to spend the night in the tiny village at the foot of the mythical Inca town, it is best to be among the first to arrive at the site. To see, for the first time in their lives, the sun rising over the five hundred year old ruins. But mainly to avoid the procession of tourists who, a bit later in the morning, will pour out of the first trains arriving at Cuzco, four hours away from here. Whilst scarcely thirty years ago only a couple of taxis risked the journey along the curving road which leads to the site, there is now a constant ballet of minibuses, which expel between 2000 and 3000 visitors a day onto the ancient citadel.
The tolerant guard raising the bamboo barrier is now forgotten; after the automated ticket machine, the groups are led by thirty guides. They cross each other on the stone staircases or at the old sanctuary, with walking boots on their feet and cameras on their shoulder straps. During these few hours, it is as if time is halted for them. But today, so that the site continues to live, urgent action needs to be taken. The 800 000 visitors per year not only threaten the citadel, which could be carried away by a landslide because after so much trampling the stones have become loose. They also threaten the entire Urubamba valley. In April 2004, two mudflows caused the death of nine inhabitants of Aguas Calientes. Why? Because of the uncontrolled construction of hotels, restaurants and souvenir shops.
Hades daŭrigas sian rondiron en Sud-Ameriko: la turismo, iĝinta unu el la ĉefaj kolonoj de la sud-amerika ekonomio, ne nur havas pozitivajn refalaĵojn. Oni komencu per la mediaj konsekvencoj de la homa alfluo en fragilajn areojn. Raportaĵo sur la situo de la Machu Picchu, endanĝerigita monda heredaĵo de la homaro.
"Machu Picchu, Machu Picchu, son las cinco, es la hora!"
Je la kvina matene, en la koridoroj de unu el la dekoj de hospedaje (ĉipa hotelo) de Aguas Calientes, oni ne limaku. Por tiuj, kiuj elektis tranokti en la eta vilaĝo piede de la mita inkaa urbo, oni alvenu sur la lokon inter la unuaj. Por vidi, unufoje en sia vivo, la sunon leviĝantan super la 5 jarcentojn malnovaj ruinoj. Sed precipe por eviti la procesion de turistoj, kiujn, iom pli malfrue en la mateno, elverŝos la unuaj vagonaroj alvenintaj el Cuzco, je kvar horoj for de tie. Dum, antaŭ apenaŭ tridek jaroj, nur kelkaj taksioj riskis sin sur la kurbriĉa vojo kondukanta al la situo, jen nun senĉesa baledo de aŭtobusetoj, kiu ĉiutage elverŝas de 2000 ĝis 3000 vizitantojn sur la antikvan citadelon.
Forgesita la tolerema gardisto levanta bambuan barilon: post la aŭtomata bilet-disdonilo, la grupoj estas kondukataj de trideko da gvidistoj, kaj interkruciĝantaj sur la ŝtonaj ŝtuparoj aŭ sur la malnova sanktejo, kun ekskursaj ŝuoj ĉe la piedoj kaj fotilo baltee. Por ili, dum kelkaj horoj, la tempo estos kvazaŭ haltigita. Sed hodiaŭ, por ke la situo postvivu, oni urĝe agu! Ties po 800 000 vizitantoj jare ne nur minacas la citadelon, kiun forporteblus terŝoviĝo, ĉar post tiom da tretado, la ŝtonoj malfiksiĝas. De tio la tuta Urubamba valo suferas. En Aprilo 2004, du kotfluoj kaŭzis morton de naŭ loĝantoj en Aguas Calientes. Pro kio? La neregataj konstruadoj de hoteloj, restoracioj kaj memoraĵbutikoj.
The small town of Machu Picchu isn't profiting much from its world fame. It can only watch the tourists pass through in their minibuses, and every day threaten the Urubamba valley a bit more. Directly threatened in the event of landslides on the site of the ancient town - which are described as "imminent"
by world scientists -, it waits for more than the 8000 dollars which are received from the government each month.
Sustainability. However symbolic it is, the situation of Machu Picchu isn't isolated. Many hundreds of kilometres away from there, in Bolivia, the salar d'Uyuni, a saline desert almost 12 000 km2 in area, is also suffering from the storms of tourists. Or mainly from the wheels of the off-road vehicles in which, at an altitude of 4000 metres, the tourists travel across this white desert. But, in contrast to the Peruvian authorities, the Bolivian government has decided to strictly control this activity. With sustainability as a key word, that is to say, the necessity to fulfil the needs of today's tourists without endangering the rights of future generations to fulfil theirs. More concretely, only ten vehicles are allowed to cruise the spotless plain.
Eltenebleco. Kiel simbola ĝi estu, la situacio de la Machu Picchu ne estas izola. Plurajn centojn da kilometroj for de tie, en Bolivio, la salar d’Uyuni, sala dezerto preskaŭ 12 000 km2 vasta, ankaŭ suferas de la ŝturmoj de la turistoj. Aŭ precipe de la radoj de la ĉiaterenaj veturiloj, en kiuj la turistoj traveturas, je alteco de 4000 metroj, tiun emociegan blankan dezerton. Sed, male ol la peruaj instancoj, la bolivia registaro decidis strikte estri tiun okupon. Kun, kiel ĉefa vorto, eltenebleco, tio estas la neceso plenumi la bezonojn de la nunaj turistoj sen endanĝerigi la rajton de la venontaj generacioj plenumi la siajn. Konkrete, nur dika deko da veturiloj rajtas krozi la senmakulan ebenaĵon.
Risk. In the parking lot for buses at the entrance to Machu Picchu, Sonia is waiting for the visitors. A student in Lima, she is working as a tourist guide for a few months. What annoys her about the invasion is that "the tourists without fail want to see Machu Picchu… but aren't prepared to expend any effort in doing so. To come to the other end of the world hoping to find the same comfort there as at home, is incomprehensible to me!"
Scarcely a few steps away, the richest of them are leaving the hotel built on the site of Machu Picchu itself, which offers its rooms for a minimum of 300 dollars per night. A glance later Sonia continues, "Unesco has to send a strong signal. The government will only act if it fears sanctions"
. It is difficult to contradict her; at every threat of the UN agency to add the site to the list of 35 endangered world heritage sites, Peru goes a stage further in the creation of a "rescue plan"
.
Risko. Sur la porbuseta parkejo, ĉe la enirejo de la Machu Picchu, Sonia decidoplene atendas la vizitantojn. Studentino en Lima, ŝi estas, dum kelkaj monatoj, turista gvidistino. Tio, kio ĝenas ŝin en tiu invado, estas, ke "la turistoj nepre volas vidi la Machu Picchu… sed pretas je neniu peno tiucele!"
: "Veni al la alia fino de la mondo esperante trovi tie la saman komforton kiel hejme, ne komprenas mi!"
Apenaŭ kelkajn paŝojn for, la plej riĉaj el ili eliras el la hotelo konstruita sur la situo mem de la Machu Picchu, kiu proponas siajn ĉambrojn por minimume 300 dolarojn nokte. Unu rigardon pli malfrue, Sonia daŭrigas: "Unesko devas sendi fortan signalon. Nur se ĝi timas sankciojn, agos la registaro."
Malfacilas malpravigi ŝin: je ĉiu minaco de la UN-agentejo enskribi la situon sur la liston de la 35 endanĝerigitaj situoj de la tutmonda homara heredaĵo, Peruo transiris novan ŝtupon en la starigo de "savplano"
.
The decision on Unesco to put Machu Picchu onto the list of endangered world heritage sites remains until now only a threat. Unesco considers that "the state of the location has not noticeably improved" in several years and would like access to be limited to 800 tourists a day.
Double effect. Behind the mountains of documents which present projects from the whole world, Fernando Astete, one of the directors of the site, tries to acknowledge reality. He concedes: "If a study shows that it is risky to receive the 2500 daily visitors, then we will make adjustments."
It becomes clear that Sonia is better informed than her superior: "Unesco recommends that there be a maximum of 800 visitors per day. What are they waiting for to sanction?"
. But that cause tries to be heard alongside of the 40 million dollars which Machu Picchu adds each year to the Peruvian economy. Manna which is however threatened in the short term; how many years more of survival for that many-century old town?
Translated from Esperanto by Clare Hunter
Duobla efiko. Malantaŭ la montoj de dokumentoj kiuj prezentas projektojn el la tuta mondo, Fernando Astete, unu el la direktoroj de la situo, penas agnoski la realon. Li apenaŭ koncedas: "Se studo montras, ke estas riske ricevi la 2500 ĉiutagajn vizitantojn, tiam ni faros alĝustigojn."
Montriĝas ke Sonia estas pli informita ol sia superulo: "Unesko rekomendas, ke estu maksimume po 800 vizitantoj tage. Kion ili atendas por sankcii?"
Sed tiu kaŭzo penas esti aŭskultata flanke de la 40 milionoj da dolaroj, kiujn ĉiujare enspezigas la Machu Picchu al la Perua ekonomio. Manao tamen minacita por mallonge: kiom da jaroj de plua postvivado por tio plurfoje centjara urbo?
Tradukis Emmanuel Villalta