Iphigenia (alone).
I must obey him, for I see my friends
Beset with peril. Yet my own sad fate
Doth with increasing anguish move my heart.
May I no longer feed the silent hope
Which in my solitude I fondly cherish'd?
Shall the dire curse eternally endure?
And shall our fated race ne'er rise again
With blessings crown'd? All mortal things decay!
The noblest powers, the purest joys of life
At length subside: then wherefore not the curse?
And have I vainly hop'd that, guarded here,
Secluded from the fortunes of my race,
I, with pure heart and hands, some future day
Might cleanse the deep defilement of our house?
Scarce was my brother in my circling arms
From raging madness suddenly restor'd,
Scarce had the ship, long pray'd for, near'd the strand,
Once more to waft me to my native shores,
When unrelenting fate, with iron hand,
A double crime enjoins; commanding me
To steal the image, sacred and rever'd,
Confided to my care, and him deceive
To whom I owe my life and destiny.
Let not abhorrence spring within my heart!
Nor the old Titan's hate, toward you, ye gods,
Infix its vulture talons in my breast!
Save me, and save your image in my soul!
Ifigenio (sola).
Mi sekvu lin; ĉar mi la miajn vidas
Urĝante en danĝero. Tamen ve!
La propra mia sorto min timigas.
Ĉu mi ne savu la esperon, kiun
Mi en soleco tiel bele nutris?
Ĉu la malbeno daŭru do eterne?
Ĉu tiu gent' neniam sin relevu
Kun nova beno? Ĉio ja forpasas!
Feliĉo la plej bona kaj de l' vivo
Plej belaj fortoj fine malaperas!
Pro kio do malben' ne malaperus?
Ĉu tie ĉi kaŝita, deŝirita
De la kuranta sort' de mia domo,
Mi vane do esperis, ke mi iam
Per pura mano kaj per pura koro
La makulitan domon senpekigos?
Apenaŭ mia frat' en miaj brakoj
De sufereg' mirakle resaniĝas,
Apenaŭ longe sopirita ŝipo
Alproksimiĝas, por min forkonduki
Al la haveno de la hejma lando,—
La surda neceseco sur min metas
Per fera mano jam duoblan krimon:
Forrabi sanktan, al mi konfiditan
Kaj adoratan bildon kaj samtempe
Fripone trompi viron, kiu zorgis
Pri mia vivo kaj pri mia sorto.
Ho, mi jam timas, ke en mia koro
Ekĝermi iam povas abomeno,
Ke la malam' profunda de l' titanoj
Rilate al la dioj de Olimpo
Jam ankaŭ mian delikatan bruston
Ekkaptus per ungegoj de vulturo!
Ho, bonaj dioj, savu min kaj savu
En la animo mia vian bildon!
An ancient song comes back upon mine ear
I had forgotten it, and willingly
The Parcae's song, which horribly they sang,
What time, hurl'd headlong from his golden seat,
Fell Tantalus. They with their noble friend
Keen anguish suffer'd; savage was their breast
And horrible their song. In days gone by,
When we were children, oft our ancient nurse
Would sing it to us, and I mark'd it well.
En la oreloj la malnova kanto,
Jam forgesita, nun al mi resonas,
La kanto, kiun kantis kun teruro
La Parkoj, kiam de la ora seĝo
Tantalo falis. Ili mem suferis
Kun la amiko. En ilia brusto
Ventego bruis, kaj terura estis
Ilia kanto. En la infaneco
Mi aŭdis ĝin de mia vartistino;
Mi bone ĝin memoras.
Oh, fear the immortals,
Ye children of men!
Eternal dominion
They hold in their hands.
And o'er their wide empire
Wield absolute sway.
Whom they have exalted
Let him fear them most!
Around golden tables,
On cliffs and clouds resting
The seats are prepar'd.
If contest ariseth;
The guests are hurl'd headlong,
Disgrac'd and dishonour'd,
And fetter'd in darkness,
Await with vain longing,
A juster decree.
Ho, gento de homoj,
Vi timu la diojn,
Ĉar ili regadon
Eterne posedas
Kaj povas ĝin uzi
Laŭ sia bontrovo.
Plej timu la homo,
Se dioj lin levis!
Sur rifoj kaj nuboj
Jen staras la seĝoj
Ĉe tabloj el oro.
Aperas malpaco,
Kaj falas la gastoj
Kun hont' kaj ofendoj
En noktajn profundojn
Kaj tie ligitaj
Atendas nur vane
Justecon kaj juĝon.
But in feasts everlasting,
Around the gold tables
Still dwell the immortals.
From mountain to mountain
They stride; while ascending
From fathomless chasms,
The breath of the Titans,
Half stifl'd with anguish,
Like volumes of incense
Fumes up to the skies.
From races ill-fated,
Their aspect joy-bringing,
Oft turn the celestials,
And shun in the children
To gaze on the features
Once lov'd and still speaking
Of their mighty sire.
Thus sternly the Fates sang
Immur'd in his dungeon.
The banish'd one listens,
The song of the Parcæ,
His children's doom ponders,
And boweth his head.
Sed restas la mastroj
En festoj eternaj
Ĉe l' tabloj el oro.
Kaj el la abismoj
La spir' de l' titanoj
Ofere falintaj
Per fumaj nubetoj
Al ili leviĝas.
Kaj ili deturnas
Benantan okulon
De tuta la gento,
Kaj eĉ en la nepo
La iam amitaj
La trajtoj de l' avo
Jam ilin incitas.
Tiel kantis la Parkoj;
Kaj la ekzilito
En noktaj kavernoj
Aŭskultas la kanton
Kaj, pri la infanoj
Kaj nepoj pensante,
Balancas la kapon.
"Thought is subversive and revolutionary, destructive and terrible, Thought is merciless to privilege, established institutions, and comfortable habit."